Fundacja im. Zbigniewa Herberta powstała w 2010 roku z inicjatywy wdowy po Poecie, Katarzyny Dzieduszyckiej-Herbert.
Katarzyna Herbert, nazwisko rodowe Dzieduszycka, urodziła się 1929 w Zarzeczu, w ówczesnym województwie lwowskim. Dzieciństwo, wczesną młodość i lata wojny spędza w Zarzeczu. W roku 1944, po aresztowaniu ojca i starszych braci, wraz z rodziną wysiedlona z Zarzecza początkowo przebywa w Jarosławiu, następnie zaś w Rabce.
W 1948 roku wyjeżdża wraz z rodzicami do Warszawy. Tu przerywa naukę w gimnazjum i podejmuje pracę w różnych zakładach, m.in. jako pracownik fizyczny w spółdzielni „Wspólna Sprawa” w Pruszkowie. W 1956 roku otrzymuje pracę asystentki dyrektora w nowo powstałym Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków. W tym samym roku poznaje Zbigniewa Herberta.
W roku 1961 wyjeżdża do Francji, mieszka w Paryżu, gdzie podejmuje różne prace, początkowo jako pomoc przy chorych. W 1963 r. zostaje zatrudniona w wydawnictwie “Mouton”, równocześnie uczęszcza na wykłady dla obcokrajowców „O cywilizacji francuskiej” na Sorbonie.
W marcu 1968 r. bierze ślub ze Zbigniewem Herbertem w Paryżu, następnie wyjeżdża z mężem do Berlina. W kolejnych latach towarzyszy Herbertowi w licznych podróżach: m.in. do Kalifornii, Włoch, Francji i Hiszpanii.
W roku 1992 razem z mężem wraca na stałe do Polski.
Od śmierci Zbigniewa Herberta w 1998 roku do chwili obecnej mieszka w Warszawie.